Kościół Notre-Dame-des-Victoires w Quebecu - niewielki rzymskokatolicki kamienny kościół przy Place Royale w dolnej części Starego Quebec City. To jedna z najstarszych świątyń w Ameryce Północnej. Jego budowę rozpoczęto w 1687 r., a zakończono w 1723 r. Pierwotnie poświęcony l'Enfant Jésus [Dzieciątku Jezus] , otrzymał nazwę Notre-Dame-de-la-Victoire po bitwie pod Quebec w 1690 roku, w której angielska ekspedycja dowodzona przez Williama Pearsa została zmuszona do odwrotu. 9 sierpnia 1759 r., kościół został zniszczony podczas brytyjskiego bombardowania Dolnego Miasta, które poprzedziło bitwę na Równinach Abrahama. Odbudowa zakończyła się w 1766 roku.
https://pl.frwiki.wiki/wiki/%C3%89glise_Notre-Dame-des-Victoires_de_Qu%C3%A9bec
KULT MB ZWYCIĘSKIEJ
Kościół Matki Boskiej Zwycięskiej w Maladze zbudowano na początku XVI wieku na wzgórzu, w miejscu gdzie w 1487 roku obozywał król Ferdynand zanim ostatecznie odbił miasto z rąk muzułmanów. To wówczas Malaga otrzymała z jego rąk drewnianą figurkę która była darem dla hiszpańskiego monarchy od cesarza Maksymiliana. Od tej pory Matka Boska Zwycięska stała się patronką miasta. Jej święto obchodzone jest 8 września.
https://es.wikipedia.org/wiki/Santuario_de_la_Victoria
Praga, kościół Matki Bożej Zwycięskiej - Praha, Kostel Panny Marie Vítězné
Lokalizacja: Praga - Mala Strana, Karmelitská 9, (50.085556,14.403333)
Budowa: 1611-13, przebudowa 1625-44
Architekt: Giovanni Maria Filippi
Styl: wczesny barok
HISTORIA. Kościół ten jest najstarszą barokową świątynią Pragi, zbudowany został w larach 1611-13 dla praskich luteranów według projektu Giovanniego Marii Filippiego. W 1624 r. kościół przejęli karmelici, którzy dokonali jego przebudowy z fundacji hrabiego Husmanna i Baltazara de Marradas, hiszpańskiego generała uczestniczącego w bitwie pod Białą Górą. W latach 1625-44 kościół został gruntownie przekształcony. Zmieniono jego orientację, pierwotnie bowiem dzisiejsza fasada główna stanowiła ścianę końcową prezbiterium. Wzniesiono też fasadę wzorowaną na rzymskim kościele karmelitów Santa Maria della Scala.
Figura przydrożna wykuta w kamieniu przedstawia postać Maryi stojącej na globie ziemskim, trzymającą prawie nagie Dzieciątko Jezus. Rzeźba umieszczona jest na murowanym postumencie, na którym wyryto napis: „Maryjo, Matko Zwycięska, módl się za nami. 1884". Posąg postawiony został w pobliżu granicy z Gnojnikiem, blisko skrzyżowania dróg. Rzeźba miała być ufundowana jako wotum za uspokojenie się buntów chłopskich. Z tymi wydarzeniami łączy się zapewne tytuł Matki Bożej, która tu nazwana jest Zwycięską". Jak wynika z daty, wyrytej na postumencie, fundatorem był prawdopodobnie Zdzisław de Sulim Włodek, ówczesny właściciel majątku gosprzydowskiego, a nie jak podaje Schematyzm Diecezji Tarnowskiej z roku 1983, hrabia Hipolit Markuszewski, gdyż on przybył do Gosprzydowej dopiero w roku 1889. W 1994 roku posąg został przesunięty w kierunku wschodnim o ok. 30 m. Opisywana postać przedstawia Maryję zamyśloną i zatroskaną. Otoczona ogródkiem i nakryta żelaznym daszkiem figura jest z daleka widoczna, zawsze ustrojona świeżymi kwiatami, jakby czekała na doświadczonych życiem pielgrzymów, by zwyciężać kłopoty i pomagać w trudnościach, które niesie codzienne życie. Figura otaczana jest kultem prywatnym i publicznym. Pod nią przez długie lata odprawiane były majówki. Co roku 3 maja, gromadzą się tu mieszkańcy Gosprzydowej i innych parafii Gminy Gnojnik, aby wspólnie sławić Maryje, w dniu Święta Królowej Polski.
B. Prus, E. Prus, T. Kowalczyk, P. Prus, Z. Kornas: GOSPRZYDOWA Z DZIEJÓW WIOSKI I PARAFII, Mała Poligrafia Redemptorystów, 2006, s. 492-493
Kościół św. Andrzeja Boboli Londyn 2009
https://bobola.church/images/stories/articles/publikacje/nowenna-peregrynacyjna.pdf
PIEŚŃ NA WEJŚCIE
O Maryjo, witam Cię. O Maryjo, błagam Cię.
O Maryjo, pobłogosław wszystkie dzieci swe. (3x)
Łaskami słynąca, ukoronowana papieskimi koronami, figura Matki Bożej Zwycięskiej pochodzi z paryskiego kościoła ufundowanego jako wotum przez króla Ludwika XIII, który jako pierwszy monarcha w historii (20 lat przed Ślubami Lwowskimi Jana Kazimierza!) oddał swoje królestwo we władanie Matce Bożej. Po horrorze francuskiej rewolucji, wydarzył się tam cud masowych nawróceń. Powstałe tam wtedy Bractwo Matki Bożej Zwycięskiej z czasem zyskało miliony członków! Należeli do niego także Zelia oraz Ludwik Martin, rodzice św. Teresy od Dzieciątka Jezus (dziś już kanonizowani). Kiedy 10-letnia Teresa zapadła na nieznaną lekarzom chorobę, Ludwik Martin zamówił dziewięć Mszy świętych odprawionych w paryskim sanktuarium, po których dziecko w nagły sposób trwale odzyskało zdrowie. Kościół ten później stał się celem pielgrzymki Teresy i jej ojca, by podziękować Matce Bożej za uzdrowienie, co Święta opisała w Dziejach duszy. Zamieszczona w modlitewniku Nowenna do Matki Bożej Zwycięskiej za chorych odprawiana jest tam co roku i gromadzi wielkie rzesze wiernych. Ilość tabliczek wotywnych ze świadectwami uzdrowień i nawróceń pozostawionych przy figurze Maryi przekroczyła już 50 tysięcy.
Formularz Mszy używany w Sanktuarium MB Zwycięskiej w Brdowie.
Kolekta.
Wszechmogący wieczny Boże, Ty Najświętszą Pannę Maryję, Chwalebną Rodzicielkę swego Syna dałeś jako obronę wszystkim, którzy Ją wzywają: użycz nam laski, abyśmy za Jej wstawiennictwem byli mocni w wierze, stali w nadziei i wytrwali w miłości. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
Modlitwa nad darami.
Panie, Ojcze Święty, oświeciłeś nasze serca światłem wiary, daj aby dary Tobie złożone w ofierze i modlitwy do Ciebie zaniesione, za pośrednictwem Matki Odkupiciela uczyniły nas wytrwałymi w wierze i żarliwymi w miłości. Przez Chrystusa Pana naszego.
Modlitwa po komunii:
Boże, Ty w różnoraki sposób jesteś obecny w swoim Kościele; skladamy Ci dzięki za przyjęty Sakrament i pokornie, błagamy, abyśmy ufni w obronę Błogosławionej Dziewicy Maryi, postępowali za nakazami wiary tu na ziemi i mogli dojść do oglądania Twej chwały w niebie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
Kult Najświętszej Maryi Panny Zwycięskiej powstał na Wschodzie na ziemiach cesarstwa bizantyjskiego. Wizerunki Madonny, umieszczane na statkach wojennych, wiodły flotę bizantyjską w bój i do zwycięstw. Najwięcej upowszechnionym typem wizerunków Najświętszej Panny na Wschodzie — była t. zw. ,,Odigitrja“, typ odpowiadający obrazowi Matki Boskiej Częstochowskiej. Madonna – Odigitrja była opiekunką sił zbrojnych cesarstwa bizantyjskiego, Matką Boską Zwycięską tych czasów. Promieniując na zewnątrz, kult Matki Boskiej Zwycięskiej rozszerzył się z czasem na ziemiach ruskich, które uległy wpływom kultury bizantyjskiej. Stąd, w epoce Ludwika Węgierskiego, Jadwigi i Władysława Jagiełły przedostał się do Polski. Pierwsze przejawy kultu Matki Boskiej Zwycięskiej w Polsce przypadają na czasy, kiedy począł słynąć, sprowadzony ze Wschodu, wizerunek Matki Boskiej Jasnogórskiej. Pierwszy kościół pod wezwaniem Najśw. Maryi P. Zwycięskiej stanął w Polsce za czasów Władysława Jagiełły. Był to, po dzień obecny istniejący, kościół PP. Brygitek w Lublinie, ufundowany w r. 1426 na pamiątkę zwycięstwa pod Grunwaldem. W formie ostatecznej kult Najświętszej Maryi Panny Zwycięskiej na zachodzie i południu Europy skrystalizował się pod koniec XVI wieku, po pogromie floty tureckiej pod Lepanto i zespolił się ściśle z tajemniczego pochodzenia wizerunkiem Najśw. Panny Śnieżnej z kościoła Santa Maria Maggiore w Rzymie.
W Księdze Rodzaju i Apokalipsie czytamy o Niewieście, która stoczy walkę ze Złym (wężem, smokiem) i zwycięży go!!! Ową Niewiastą jest Maryja, Matka Syna Bożego – Niepokalana i pełna łaski. W wielu historycznych wydarzeniach i bitwach świat chrześcijański dostrzegał i dziękował za Opiekę i skuteczną Pomoc Maryi. Choćby nasz Grunwald i pieśń „Bogurodzica” zagrzewająca polskie hufce rycerzy do walki z Krzyżakami. Albo Lepanto (7 X 1571 r.) i zwycięstwo Ligi Świętej nad Turkami w bitwie morskiej pod egidą MB Różańcowej. Czy też 12 września 1683 r. i słynna Odsiecz Wiedeńska pod znakiem Imienia Maryi. No i w końcu Cud nad Wisłą z roku 1920 – to te najbardziej znane i znaczące wydarzenia, w których obecność i działanie Matki Bożej stały się nieodzownym czynnikiem niosącym zwycięstwo – przydawały wiary i wzmacniały siły. Matka Boża Zwycięska króluje więc w wielu miejscach, a jednym z nich to Wieczne Miasto – Rzym i znajdująca się tam świątynia karmelitańska.
Nieco historii
Rodząca się głównie w podzielonych politycznie i religijnie Niemczech doktryna Marcina Lutra nie mogła być zarzewiem pokoju. U progu XVII wieku Europa wchodziła w koszmar wojny trzydziestoletniej. W nurt tej niszczycielskiej wojny włączyły się i Czechy, od czasów wystąpienia Jana Husa sprzyjające wszelkim ruchom nowinkarskim i dysydenckim w Kościele, kraj entuzjastycznie opowiadający się za protestantyzmem. Problem w tym, że kraj ten znajdował się w orbicie wpływów cesarza, a ten wiernie opowiadał się za katolicyzmem w duchu tradycji domu habsburskiego. Między protestantami i katolikami w Czechach musiało dojść do zbrojnej konfrontacji. Bitwę stoczono 8 listopada 1620 r. pod Białą Górą, na błoniach po zachodniej stronie Pragi. Chociaż siły obu przeciwników były mniej więcej wyrównane, w pewnym momencie załamało się uderzenie cesarskich wojsk katolickich. Na ten widok do walki włączył się kapelan armii, o. Dominik od Jezusa i Maryi, karmelita bosy, uzbrojony nie w miecz, lecz w maleńki obrazek zawieszony na szyi, przedstawiający Matkę Boską adorującą Dzieciątko. Zjawienie się zakonnika w szeregach walczących poderwało żołnierzy katolickich do jeszcze większego wysiłku. Niebawem bitwa zakończyła się całkowitą klęską obozu protestanckiego. Wszyscy zgodnie przypisali zwycięstwo nadprzyrodzonej interwencji Maryi. Maleńki ten obrazek, znaleziony przez karmelitę na czeskim zamku w Strakonicach, mocno okaleczony przez samych protestantów poprzez wydłubanie oczu świętym postaciom, został po zwycięskiej bitwie przeniesiony do Pragi, a następnie do Rzymu i dwa lata później, w 1622 roku – jako cudowny – uroczyście umieszczony w głównym ołtarzu. Na tę okazję ukończony właśnie kościół dedykowali karmelici bosi Matce Boskiej Zwycięskiej (Santa Maria della Vittoria). Zwycięstwo ligi katolickiej pod Białą Górą miało ogromne znaczenie w historii nie tylko Czech, ale i całego Kościoła powszechnego.
Rozmowy z Bogiem, tom VII medytacje na każdy dzień, Uroczystości, święta i wspomnienia liturgiczne; lipiec - grudzień; IFrancisco F. Carvajal
https://opusdei.org/pl-pl/article/najswietszego-imienia-maryi-12-ix/
To przede wszystkim moc wiary kazała królowi i jego wojsku stanąć w obliczu śmiertelnego zagrożenia, w obronie wolności Europy i Kościoła, i wypełnić tę historyczną misję aż do końca
24.1 Kiedy przed ponad trzystu laty na wzgórzach Lasu Wiedeńskiego toczyła się decydująca bitwa, dla ludzi w oblężonym mieście słowa Psalmisty nabrały nowego, konkretnego znaczenia: Wznoszę swe oczy ku górom: skądże nadejdzie mi pomoc? Pomoc mi przyjdzie od Pana (Ps 121 (120), 1-2). Kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej na wzgórzu Kahlenberg „przypomina, że również ci, którzy nieśli miastu wyzwolenie, wiedzieli, jak bardzo zdani są na pomoc z góry. Nie chcieli rozpoczynać bitwy, zanim nie poprosili Boga o pomoc. I tę prośbę ponieśli z sobą w bój: Jezus, Maryja, pomóżcie nam. Tak w owych miesiącach pełnych lęku zagrożony naród podtrzymywała ufność w potężne orędownictwo Maryi. A szczęśliwe zwycięstwo tak dalece przypisywano Jej macierzyńskiemu wstawiennictwu, że od owego czasu dzień 12 września stał się świętem Imienia Maryi. (...) Nigdy niech nie ustaje modlitwa i śpiew, także dzisiaj Imię Maryi jest naszą ucieczką. Mamy nie mniej powodów, by wołać do Niej nieustannie: Maryjo, okryj nas swym płaszczem, uczyń zeń naszą tarczę i obronę; spraw, byśmy trwali pod nim bezpieczni, dopóki nie ustaną wszelkie nawałnice”[1].
Cudowny obraz Matki Bożej Zwycięskiej z Mariampola znajduje się obecnie w pięknej świątyni Najświętszej Maryi Panny na Piasku we Wrocławiu. Obraz o rozmiarach 78 x109 cm przedstawia Matkę Bożą z Dzieciątkiem Jezus na lewej ręce. Mały Jezus tuli swą główkę do Matki, a wzrok kieruje na patrzących na obraz. Matka Boża ma ciemnoróżową suknię i zarzucony zielony płaszcz, głowę Jej okrywa zawój. Dzieciątko jest owinięte w różowozłocistą chustę, a plecki ma gołe. Wizerunek z Mariampola ludzie obdarzają różnymi wezwaniami: Matka Boża Hetmańska, Zwycięska, Mariampolska.Pierwsze z nich wzięło się z udokumentowanego faktu, że pierwszym właścicielem obrazu był hetman koronny Stanisław Jan Jabłonowski. Zabierał on obraz na wyprawy wojenne. W czasie historycznej walki o Wiedeń w roku 1683 rycerstwo polskie modliło się przed obrazem Madonny Hetmańskiej i stąd zapewne wzięła się nazwa Zwycięska. Wdzięczny swej Niebieskiej Dobrodziejce hetman założył w swoich podolskich dobrach miasto o nazwie Mariampol. Po śmierci hetmana jego syn wojewoda Jan Jabłonowski umieścił w mariampolskim kościele pw. Trójcy Przenajświętszej obozowy obraz ojca. O jego popularności świadczyły licznie ofiarowane wota przez wiernych z Podola, a także korona i sukienka ze srebra. W roku 1737 obraz został przez komisję kościelną zaliczony do cudownych wizerunków Matki Bożej. W wolnej Polsce ks. Marcin Bosak zamierzał wybudować nowy kościół jako mariampolskie sanktuarium i doprowadzić do koronacji wizerunku Matki Bożej, jednak plany te przekreśliła II wojna światowa. Po jej ukończeniu ostatni proboszcz Mariampola - ks. Mikołaj Witkowski zabrał nie bez trudności ze strony władz Cudowny Wizerunek i umieścił go początkowo w kościele parafialnym w Głubczycach. Od 1951 r. ks. Witkowski powołany na stanowisko wykładowcy we wrocławskim Seminarium Duchownym, przywiózł obraz do Wrocławia i umieścił w kaplicy Sióst Nazaretanek. Przybywali tu mariampolanie, by odwiedzić swoją Madonnę. 2 września 1965 r. nastąpiła uroczysta intronizacja Cudownego Obrazu w nowo odbudowanym kościele Najświętszej Maryi Panny na Piasku. Intronizacji dokonał metropolita wrocławski kard. Bolesław Kominek w obecności Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego. Jednym z hierarchów niosących obraz był abp Karol Wojtyła. Wśród wiernych marimpolan odżyła myśl koronacji ich Madonny. Odtąd spotykali się trzy razy w ciągu roku w sanktuarium na modlitwie, również ufundowali Madonnie nową srebrną sukienkę, gdyż w międzyczasie dokonano świętokradczej grabieży. 10 września 1989 r. odbyła się koronacja Matki Bożej Zwycięskiej z Mariampola. Głównymi celebransami byli trzej kardynałowie: Józef Glemp, Franciszek Macharski i Henryk Gulbinowicz. 2 września 1965 r. w czasie nieszporów abp Bolesław Kominek przed cudownym obrazem Matki Bożej Mariampolskiej zawierzył jej całą archidiecezję wrocławską. Obecnie dawni mieszkańcy Mariampola rozsiani po Polsce i za granicą zjeżdżają się do Wrocławia w II niedzielę września, by uczcić swoją Hetmankę. Od lat mariampolanie organizują corocznie pielgrzymkę do Mariampola, gdzie są przyjmowani gościnnie przez tamtejszych mieszkańców - Ukraińców. W tamtejszej cerkwi znajduje się kopia cudownego obrazu Matki Bożej Mariampolskiej. Z Mariampola do Wrocławia również przyjeżdżają pielgrzymki. Jest to piękny gest pojednania.
https://m.niedziela.pl/artykul/2586/Matka-Boza-Zwycieska-z-Mariampola Tekst Janiny Łąckiej, opracowany na podstawie "Przewodnika po sanktuariach maryjnych", wyd. Siostry Niepokalanki, Szymanów 1990 oraz informacji ks. prał. Stanisława Pawlaczka.
Jana III Sobieskiego porównywano do cesarza Konstantyna. W dowód szacunku, czci i wdzięczności dla króla polskiego, w dziesiątą rocznicę odsieczy wiedeńskiej postanowiono ze zdobycznych tureckich armat odlać jego pomnik i postawić w Rzymie na Kapitolu. Niektórzy ubolewali jednak, że nie udało się znaleźć miejsca godniejszego, a za najwłaściwsze uważali przedsionek bazyliki św. Piotra, gdzie stał posąg cesarza Konstantyna. Jeden z orędowników idei tego pomnika tak łączył obu znakomitych wodzów: Constantinus dedit, Ioannes servavit. – Dał Konstantyn, ocalił Jan. Pomnik ten nigdy nie powstał. Jest jednak w Rzymie budowla, którą wzniesiono w 1738 r., w pięćdziesiątą rocznicę bitwy pod Wiedniem: kościół Najświętszego Imienia Maryi (Santissimo Nome di Maria). Stoi on tuż obok kolumny Trajana, z której spogląda ku bazylice watykańskiej święty Piotr. Fasada kościoła Santissimo Nome di Maria jest zwrócona ku forom cesarskim, których kompleks tworzą: forum Pokoju, Nerwy, Cezara, Augusta i Trajana. Starożytni Rzymianie ozdobili je trofeami zdobytymi na wrogach, podziwianymi jako pamiątki wielkich zwycięstw ich wodzów. Koniec osi forów cesarskich wyznacza kościół – pomnik bitwy od Wiedniem.
2009-01-08, Anna Wojciechowska
https://www.wilanow-palac.pl/in_hoc_signo_vinces_pod_tym_znakiem_zwyciezysz.html
Muzeum w Nieborowie i Arkadii wspólnie z Fundacją Trzy Trąby zaprezentowały od 15 czerwca do 15 września 2019 r. wystawę „Sobiescy i Radziwiłłowie. Strażnicy Wizerunku Maryjnego”, która ukazała szereg przedmiotów związanych z bitwą wiedeńską 1683 roku. Wśród nich znalazła się najcenniejsza pamiątka rodzinna – obraz Matki Boskiej znaleziony podczas Odsieczy Wiedeńskiej w 1683 roku. Obraz Matki Boskiej pokazywany był jedynie w 1883 i 1983 roku, podczas dwóch wystaw w Krakowie upamiętniających okrągłe rocznice wiktorii wiedeńskiej. Według źródeł historycznych obraz ten został znaleziony w 1683 r. przez hetmana wielkiego koronnego Stanisława Jabłonowskiego, podczas Odsieczy Wiedeńskiej i od razu uznany został przez króla Jana III Sobieskiego za symbol zwycięstwa nad armią turecką. Napisy w banderolach trzymane przez anioły, odnoszące się do imienia króla (In hac Imagine Mariae Victor ero Ioannnes (W tym obrazie Maryi ja Jan będę zwycięzcą) oraz In hac Imagine Mariae Vinces Ioannes (W tym obrazie Maryi zwyciężysz Janie)), spotęgowały przeświadczenie Sobieskiego o boskiej opiece. Przekonanie to monarcha wskazał, pisząc „na gorąco” do Marii Kazimiery 17 września 1683 r.: „Obraz tu jeden cudownym dosyć sposobem dostał mi się”. Historię malowidła zrelacjonował na piśmie w 1730 r. królewicz Jakub Ludwik Sobieski, na prośbę swej córki, Marii Klementyny; relację tę znano z dwóch egzemplarzy, znajdujących się w Watykanie i (do 1939 r.) w Archiwum Radziwiłłowskim w Warszawie. Ten niepozorny wizerunek maryjny, od początku otoczony przez Jana III kultem, był jedną z najcenniejszych zdobyczy, jaką król przywiózł spod Wiednia. Po śmierci wnuczki Jana III Sobieskiego, Marii Karoliny de Bouillon w 1740 r., spuściznę Sobieskich odziedziczył Michał Kazimierz Radziwiłł, zwany Rybeńko, wnuk Katarzyny Sobieskiej, siostry Jana III. Stał się on pierwszym strażnikiem pamięci królewskiego rodu. Zapewne zdawał sobie sprawę z wagi dziedzictwa Żółkiewskich i Sobieskich, które przynosiło Radziwiłłom chwałę, ale też nakładało na nich pewną odpowiedzialność po wymarciu potomków króla Jana III. Do najcenniejszych pamiątek odziedziczonych po królu należał obraz Matki Boskiej spod Wiednia. Rybeńko urządził kaplicę dla obrazu w części skrzydła zamku nieświeskiego i przykazał swoim następcom, by modlili się właśnie przed tym wizerunkiem oraz strzegli go bardziej niż jakiegokolwiek innego skarbu. Z czasem zaczęto nazywać obraz Matką Boską Nieświeską lub Radziwiłłowską. Dzieło przetrwało na zamku najazd Rosjan na Nieśwież w czasie, gdy syn Rybeńki, Karol Stanisław, zwany Panie Kochanku, przystąpił do konfederacji barskiej. Przetrwał także, kiedy Rosjanie kolejny raz złupili zamek w roku 1812, po tym jak Dominik Radziwiłł, bratanek Panie Kochanku, wstąpił – będąc poddanym cara – do armii napoleońskiej. Przez następne stulecie obrazem opiekowały się kolejne pokolenia Radziwiłłów. W 1939 roku przed niechybnym zniszczeniem obraz uratowała Anna Engelgard, opiekunka dzieci ostatniego ordynata nieświeskiego, Leona Radziwiłła. Po wojnie przywiozła obraz do Warszawy i przekazała go bratanicy Leona, Izabelli Radziwiłłowej, zwanej w rodzinie Balalą. W obecnym pokoleniu strażnikami obrazu są Maria Anna i Maciej Radziwiłłowie. Niezwykła historia jednego obrazu splata ze sobą wiele wątków historii. Był on symbolem zwycięstwa, relikwią, która przypominała chwalebne czyny przodków, łączyła pokolenia, odnosząc się do prawdziwych i trwałych wartości. Dla społeczeństwa pozbawionego ojczyzny był nadzieją na odzyskanie wolności. Matka Boska Sobieska, Radziwiłłowska, Nieświeska, dla każdego swego „strażnika” miała podobne znaczenie, które nie zmieniło się mimo upływu ponad 300 lat.
Artykuł powstał we współpracy z Fundacją XX. Czartoryskich.
Żródło: Tekst: Łukasz Rusiniak, Monika Antczak
https://www.waszaturystyka.pl/nieborow-sobiescy-i-radziwillowie-straznicy-wizerunku-maryjneg
Świątynia pod wezwaniem Matki Boskiej Zwycięskiej, zapewne drewniana, stanęła już 3 czerwca 1668 r.2, a z czasem obok niej powstał także budynek klsztorny. Murowany kościół wystawiono jednak dopiero w l. 1727 - 1742, a piękną fasadę autorstwa Efraima Schrögera otrzymał trzydzieści lat później, bo w 1760 r. Prawdopodobnie już w l. 60-tych XVII w zakreślono teren dziedzińca świątynnego lub inny obszar przeznaczony na pochówki zakonników. W okresie wojen napoleońskich klasztor służył jako koszary wojsk francuskich (znanych skądinąd, że nie jeden dom do ruiny doprowadzili). Stan zabudowań kościelnych był ponoć tak katastrofalny, że w marcu 1818 r. rozpoczęto ich rozbiórkę. W miejscu tym w l. 1820-1824 r. stanęła siedziba Towarzystwa Przyjaciół Nauk (tzw. Pałac Staszica), ktorej autorem był znany architekt Antonio Corazzi. Kościół został zbudowany w miejscu lub też w jego obręb włączono tzw. Kaplicę Moskiewską. Wystawiona ona została sumptem Zygmunta III Wazy w 1620 r. i złożóno w niej zwłoki carów Szujskich, zmarłych w polskiej niewoli. Tymczasem w dokumentach sejmu z 1676 r. zatwierdzających fundację klasztoru dominikanów zlokalizowano ją "na Krakowskim Przedmieściu p r z y [podkreśl. Sowa] Kaplicy Moskiewskiej" - S. Szenic, J. Chudek, Najstarszy szlak Warszawy : Krakowskie Przedmieście, Nowy Świat, Aleje Ujazdowskie, Warszawa 1955, s. 265-266.
http://cmentarium.sowa.website.pl/Cmentarze/CmWZ_18.html
Klasztor Matki Boskiej Zwycięskiej (port.Convento de Santa Maria da Vitória), zwany często Klasztorem w Batalha, to jeden najwspanialszych przykładów architektury i sztuki gotyku w Portugalii. W roku 1983 wpisany został na listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO. Budowę zespołu klasztornego zainicjował król Jan I, w podzięce za pomoc Matki Boskiej i zwycięstwo w bitwie pod Aljubarrotą. Budowę rozpoczęto w roku 1385. Trwała blisko 150 lat i kolejni władcy odciskali na klasztorze swoje ślady, dobudowując nowe budynki lub przebudowując istniejące. Wraz z klasztorem powstała miejscowość Batalha (port. batalha – bitwa). W 1388 roku klasztor został oddany dominikanom, którzy zachowali go aż do kasaty klasztorów w Portugalii w roku 1834. Wielki projekt architektoniczny, jakim była budowa klasztoru, służył przede wszystkim demonstracji królewskiej potęgi. Stał się symbolem zapoczątkowanej przez Jana I dynastii Aviz i nowej epoki w historii Portugalii. Klasztor uważany jest za wzorcowy przykład połączenia architektury angielskiego gotyku i elementów rodzimego stylu manuelińskiego.
Św. Noniusz od św. Maryi był portugalskim bohaterem narodowym. Pochodził z bogatego rodu rycerskiego. Jako wódz naczelny obronił Portugalię przed naporem wojsk kastylijskich. Po śmierci żony pozostał w stanie bezżennym, a w 1423 r., rozdawszy posiadane dobra, wstąpił do założonego przez siebie klasztoru karmelitów, pozostając do końca życia na własne życzenie bratem zakonnym. Zmarł w Lizbonie. W 1918 r. Benedykt XV uznał go za błogosławionego z uwagi na kult utrzymujący się od niepamiętnych czasów.
Bitwa pod Aljubarrota – starcie zbrojne pomiędzy wojskami portugalskimi króla Jana I Wielkiego a armią Jana I Kastylijskiego, które miało miejsce 14 sierpnia 1385 r. w pobliżu miejscowości Aljubarrota
Marcin Pielesz: Lepanto 1571. Różańcowe zwycięstwo. Kraków 2017, s. 144-145. W literaturze pojawiają się wzmianki o ustanowieniu przez Piusa V święta Matki Bożej Zwycięskiej na dzień 7 października dla upamiętnienia zwycięstwa pod Lepanto. Otóż, jak wvjaśnia dominikanin, o. Bogusław Kochaniewicz: (…) papież Klemens VIII, potwierdzając swoim autorytetem święto różańca ustanowione przez Grzegorza XIII i celebrowane w pierwszą niediielę października, nakazał napisać in publicis Ecclesiae tabulis, że dnia siódmego października, (należy obchodzić] Commemoratio sanctae Mariae de Victoria. które ustanowił papież Pius jako doroczne wspomnienie wspaniałego zwycięstwa floty chrześcijańskiej odniesionego w tym dniu nad Turkami. dzięki pomocy Bożej Rodzicielki. (...) Z tekstu jasno wynika, że papież dominikanin ustanowił wspomnienie Matki Bożej Zwycięskiej dla upamiętnienia zwycięstwa pod Lepanto, a nie, jak dotąd sądzono, święto różańca. Tekst dominikańskiego oficjum, zawarty we współczesnym brewiarzu dominikańskim, pochodzi z roku 1756, kiedy uzyskał on aprobatę papieża Benedykta XIV. W tekście odnajdujemy commemoratio Sanctae Mariae ad Victoriam. Zatem wydaje się, że dominikanie, począwszy od 1756 roku, uważali, że zwycięstwo pod Lepanto zostało upamiętnione liturgicznym wspomnieniem Matki Bożej Zwycięskiej". Jakie święto było więc celebrowane na samym początku: wspomnienie Matki Bożej Zwycięskiej czy też święto różańca Matki Bożej? I w jaki sposób powstała tradycja czczenia Matki Bożej Zwycięskiej, i dlaczego właśnie ona została przypisana Piusowi V? Jak dalej wyjaśnia o. Kochaniewicz, forma; Beata Virgo Maria ad dicta Victoria bardzo łatwo mogła się przekształcić w sformułowanie Beata Virgo Maria de Victoria. Ten pierwszy tytuł zawarty jest w bulli papieża Grzegorza XIII Monet Apostolus: quas per intercessionem Beatissimae Virginis Mariae ad dictam Victoriam conseąuendam multum profuissepie credendum est. Święto różańca Błogosławionej Dziewicy Maryi zostało ustanowione dla upamiętnienia zwycięstwa odniesionego dzięki wstawiennictwu Matki Bożej, nie można więc wykluczyć obecności dwóch tytułów maryjnych odnoszących się do tego samego wydarzenia: Matka Boski Różańcowa i Matka Boska Zwycięska. Oba tytuły mogły być używane zamiennie, niemniej jednak należy pamiętać, że w dokumentach papieskich pojawia się wyłącznie jeden tytuł maryjny związany ze zwycięstwem pod Lepanto: Rosarium Virginis Mariae.
Kyrie elejson, Chryste elejson, Kyrie elejson,
Chryste, usłysz nas, Chryste wysłuchaj nas,
Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.
Duchu święty, Boże, zmiłuj się ...
Św. Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się ...
Obecny w kapliczce obraz Maryi jest kopią obrazu stworzonego w końcu dziewiętnastego stulecia przez malarza Crosio. Pierwotnie obraz ten nosił tytuł Ucieczki grzeszników. Zrządzeniem Bożej Opatrzności obraz ten został przeniesiony z końcem kwietnia 1915 r. z Freiburga w Breisgau do Szensztatu i umieszczony nad ołtarzem sanktuarium. Obraz odzwierciedla głęboką więź Chrystusa i Maryi. Także zadanie Maryi jako Matki i Wychowawczyni w dzisiejszych czasach jest w tym obrazie zawarte przez to, że Jej pełne miłości oczy są wciąż zwrócone na tego, kto na ten obraz spogląda.
Obraz Matki Bożej Zwycięskiej (o wymiarach 275x125 cm), znajdujący się bazylice oo. Salezjanów w Czerwińsku, namalował w 1612 roku Łukasz z Łowicza. Jest on kopią rzymskiego wizerunku Salus Populi Romani. Namalowany został na płótnie naklejonym na dębową deskę. Wizerunek przedstawia Maryję z Panem Jezusem na lewej ręce. Maryja ma twarz ciemną i poważnymi oczami wpatruje się w modlącego się doń pielgrzyma. Dzieciątko ma cerę jaśniejszą od swej Matki, bujne włosy okalają twarz. Prawą rączkę, w której trzyma berło, wznosi w geście błogosławieństwa. W roku 1648 obraz ogłoszono wizerunkiem cudownym. Koronował go 6 września 1970 r. Stefan kard. Wyszyński, prymas Polski. Modlili się tu m.in. Zygmunt III Waza, Władysław IV, Jan Kazimierz, Jan III Sobieski.
Znak - popularny typ przedstawień Bogurodzicy, wynikający z najważniejszego proroctwa Izajasza (Iz 7,14): "Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel". Przedstawia Bogurodzicę z podniesionymi rękoma (Orantka), niosącą na piersi obraz Chrystusa Emmanuela (zwykle w okrągłym medalionie). Centralnym tematem tego przedstawienia jest Wcielenie Syna Bożego. Przedstawienia Bogurodzicy typu "Znak" rozpowszechniają się w XI-XII w. w sztuce bizantyjskiej (Nikopoia, Platytera) i staroruskiej. Jednakże sama nazwa "Znak" znana jest tylko na Rusi i związana z tekstem starotestamentowego proroctwa Izajasza ("Pan da wam znak..."). Z ikon tego typu na Rusi bardzo znana jest ikona nowogrodzka "Bogurodzica Znaku"